Każda najmniejsza cząstka materii może nieść informację.

Każdy stan kwantowy może być użyty do zapisu informacji.

Jest to wykorzystywane  w komputerach kwantowych najnowszej generacji..

Maszyna nazywa się D-Wave i jak zapewniają jej projektanci, jest mniej więcej 3600 razy szybsza niż zwykły komputer, a takie osiągi są możliwe dlatego, że kwantowy komputer używa kubitów, dzięki którym może w tym samym czasie wykonywać wiele różnych obliczeń.

(Kubit (ang. qubit od quantum bit, bit kwantowy) – najmniejsza i niepodzielna jednostka informacji kwantowej.)

Maszyna wyposażona w 128-kubitowy procesor, będzie wykorzystywana w nowym Kwantowym Laboratorium Sztucznej Inteligencji powstałym w należącym do NASA centrum badawczo-rozwojowym w Kalifornii.

Zadania, których wykonanie zwykłemu komputerowi zajęłyby lata, D-Wave wykona w ciągu kilku sekund.

Praca komputera jest bardzo zbliżona do działania ludzkiego mózgu, lecz bez marginesu błędu ludzkiego.

Wszechświat składa się z olbrzymiej liczby cząstek elementarnych, które mogą być składnikami inteligencji kosmicznej.

Nie wiemy, czy taka istnieje, lecz wykluczyć nie można.

Jeśli materia potrafi się zorganizować w mózgu i wytworzyć świadomość, to dlaczego nie w skali kosmicznej?

Świadomość ludzką dostrzegamy, rozumiemy, lecz nie potrafimy jej jednoznacznie zdefiniować.

Jeśli istnieje kosmiczna inteligencja, to także istnieje świadomość.

Ta inteligencja musi być nieskończenie większa od ludzkiej, więc tak samo wygląda kosmiczna świadomość.


Czy to może być Bóg?





Albert Einstein:

Je­dynym do­wodem na to, że is­tnieje ja­kaś po­zaziem­ska in­te­ligen­cja, jest to, że się z na­mi nie kontaktują.

Jak odróżnić ludzi inteligentnych od ludzi mądrych ?

Inteligencja wiąże się z bystrością.
Jest to cecha człowieka, która pozwala mu na jasne rozumowanie, błyskotliwy sposób myślenia, dostrzeganie czegoś z większą łatwością niż przeciętni ludzie.


Człowiek inteligentny w myślach potrafi przeanalizować sytuację tak, że będzie w stanie sam sobie odpowiedzieć, postawić przed sobą różne możliwości rozwiązania problemu.
Inaczej można powiedzieć, że jest to zdolność pojmowania, rozwiązywania problemów, abstrakcyjnego myślenia, przystosowania się do okoliczności.
Sytuacja?
Człowiek inteligentny dobrze sobie radzi w różnych sytuacjach wymagających logicznego myślenia. Potrafi dostrzec ukryte przesłanie za jakąś treścią.



Mądrość wiąże się z doświadczeniem i wiedzą.
Jest to umiejętność która pozwala na wykorzystanie doświadczeń życiowych w sposób przemyślany, racjonalny, uzasadniony.
Działanie mądre opiera się na wyciąganiu wniosków na podstawie przeżyć, wiedzy i doświadczenia.
Mądrość to pojęcie ogólne, może dotyczyć każdego, czego niestety nie można powiedzieć o inteligencji.
Każdy może być mądry, gdy w życiu kieruje się tym, co sprawdzone, o czym już się przekonał i zdobył doświadczenie pozwalające mu sprawnie podjąć odpowiednią decyzję.

Sytuacja?
Często ludzie starsi przejawiają mądrość.
Wiedzą, co zrobić.
W ciągu wielu lat życia znaleźli się w wielu sytuacjach i posiadają doświadczenie.

POWIEDZIELI:



„Nie wiem, co świat myśli o mnie, lecz sam sobie wydaję się jedynie małym chłopcem bawiącym się na brzegu morza i biegającym to tu, to tam, w poszukiwaniu co gładszych kamyków i ładniejszych muszelek, podczas gdy wielki ocean prawdy leży całkowicie nie odkryty przede mną” – tak pod koniec swego życia podsumował swe genialne odkrycia znakomity fizyk Izaak Newton.



A wielki matematyk i astronom Pierre de Laplace stwierdził: „To, co wiemy, jest bardzo małe; to, czego nie wiemy, jest ogromne”.



Dziś, po kilkuset latach wypełnionych tysiącami wspaniałych odkryć naukowych, słowa te są tak samo aktualne, jak niegdyś.


Dziś wiemy, że granica poznania nie istnieje.

Z każdym odkryciem przybywa coraz więcej zagadek i świat wypełniony jest po brzegi tajemnicami.

Postęp nauki oznacza przede wszystkim ciągły wzrost obszaru naszej niewiedzy.

Obszaru, którego krańców nie ma i którego nie możemy sobie nawet wyobrazić.

Część tego obszaru przenika do naszej świadomości w postaci niewytłumaczalnych zjawisk, faktów, hipotez, poglądów.

Każda niemal dziedzina wiedzy (szczególnie przyrodnicza) ma takie zagadnienia i tematy, które znajdują się na granicy (lub poza nią) jej możliwości.

Niektórzy uczeni sądzą wręcz, że obserwacje, które prowadzimy, nie tworzą rzeczywistego świata, ale jedynie dają nam wiadomość z innego świata, który leży poza naszymi obserwacjami i który jest od nich niezależny.

Odkrycie nowych kanałów informacyjnych może odsłonić przed nami w ogóle inny świat i inne wymiary rzeczywistości, dla której trzeba będzie pisać nową encyklopedię niewiedzy...

I to jest właśnie fascynujące!

To co widzimy,
nie jest jeszcze światem,
choć każdy z nas
odnosi takie wrażenie.



Na przestrzeni tysięcy lat nauka rozwijała się, opierając się na założeniu, że istnieje obiektywna rzeczywistość, którą człowiek obserwuje i bada.
Nawet jeśli nie ma obserwatora, rzeczywistość wciąż istnieje.



Jednak z upływem czasu  naukowcy zaczęli odkrywać, że obraz świata jest zupełnie subiektywny i kształtuje się całkowicie przez obserwatora.

Obserwacja dowolnego obiektu – jest to interakcja pomiędzy obserwatorem a danym obiektem, przy czym powoduje to natychmiastową zmianę stanu wewnętrznego zarówno obiektu, jak i obserwatora.



Nigdy nie można mówić o badanym obiekcie, nie uwzględniając osoby badającej, która dostarcza nam swoich wrażeń.
Zachodzące zmiany zawsze będą zależeć także od zmian w samym obserwatorze.

Zmiana stanu zależy nie tylko od informacji, ale również od osoby badającej.

Nie tylko przyszłość ma prawdopodobieństwo, ale także przeszłość, ponieważ zależy od osobistego czasu psychologicznego obserwatora.

Według znanego twierdzenia Nielsa Bohra, badacz studiuje nie otaczający świat, lecz tylko swoje reakcje na niego.

Jesteśmy zamknięci wewnątrz siebie jakby w czarnym pudełku z pięcioma wejściami lub narządami zmysłów.

Nie wiemy, co jest poza nami.

Jedyne co mamy, to reakcję naszych narządów zmysłów.

Nawet siebie postrzegamy nieobiektywnie.



Ta część odczuwania przez nas świata, która znajduje się w równowadze z częścią rzeczywistości, nazywa się naszym ciałem i identyfikuje się z naszym „Ja”,

a ta część, z którą jeszcze nie osiągnęliśmy podobieństwa wewnętrznego i zewnętrznego, nazywa się światem zewnętrznym.

Tak rodzi się Stworzenie, które odczuwa siebie jako indywiduum poza naturą.

Z czego zrobiony jest nasz świat?

Na pytanie: - Z czego zrobiony jest świat? -Bezwiednie klepiemy: - z materii.

Czym jednak jest ta "materia"?

Materia nie jest czymś statycznym i przewidywalnym jak to się nam dotychczas wydawało.

Wyobraźmy sobie atom jako punkt bardzo gęstej materii , wokół którego jest chmura elektronów.

Okazuje się,ze co chwilę wyskakują one w nicość.

Co więcej, nawet jądra atomów, które wydawały nam się tak stabilne także wyskakują “nie wiadomo dokąd”,pomimo że nikt ich z zewnątrz ich nie popycha.

Jeśli tak się dzieje z pojedynczym atomem, to znaczy że nic nie jest statyczne ani niezmienne i przez cały czas istnieje na wielu planach , a ten który widzą nasze oczy to jeden z wielu PLANÓW..

Innymi słowy, to co spostrzegamy jako "ciągłe w czasie i jedynie istniejące" jest iluzją.

To, co naprawdę decyduje o takim, a nie innym kształcie wszechświata jest niewidzialne.

Poznać Głupiego po śmiechu Jego.



PARONOJA.


Fred H. Goldner, socjolog z Queens College w Nowym Jorku, zwrócił uwagę na fakt, że ludzie przesadnie szczęśliwi także i w dzisiejszych warunkach środowiskowych niekoniecznie są najlepiej przystosowani do życia społecznego.

Wychodząc z podobnych co Bentall przesłanek, w eseju ogłoszonym w czasopiśmie "Social Problems" Goldner zdefiniował przypadłość psychiczną o bardziej specyficznych symptomach niż ogólny i często trudny do precyzyjnego zdiagnozowania stan szczęśliwości.



Przypadłość tę nazwał paronoją.

Objawowo paronoja jest przeciwieństwem paranoi, która, jak wiadomo, ujawnia się m.in. jako obsesyjne przeświadczenie, że za naszymi plecami ludzie opowiadają o nas straszliwe rzeczy. Ludzie dotknięci paronoją — według definicji Goldnera — „cierpią na złudzenie, że inni dobrze o nich myślą".

Na pierwszy rzut oka paronoja wydać się może zgoła niewinnym zaburzeniem procesów poznawczych, ale w istocie, ostrzega Goldner, jej ofiary żyją w niebezpiecznie zdeformowanym świecie, w którym zwyczajni znajomi jawią się jako serdeczni przyjaciele, a zdawkowa uprzejmość interpretowana jest jako wyraz głębokiego przywiązania i obietnica dozgonnej wierności.

Paronoicy są tak zadowoleni z siebie, że w ich wypadku ujemne sprzężenie zwrotne pozbawione jest swej funkcji adaptacyjnej.

Może to prowadzić do fatalnych błędów zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym.

Przykładowo: Jan Kowalski został właśnie zwolniony z dobrze płatnej posady w firmie konsultacyjnej.

Tego samego dnia pisze on list do prezesa firmy, wyjaśniając mu szczegółowo, w jaki sposób ten powinien go zarekomendować przyszłemu potencjalnemu pracodawcy, który może się zwrócić do prezesa z prośbą o opinię.

Po pierwsze, pisze Kowalski, były szef nie powinien nikomu mówić, że Kowalski został wyrzucony, tylko ma stwierdzić z udanym żalem, że zwolnił się na własną prośbę.

Następnie powinien przedstawić przyszłemu pracodawcy listę jego szczególnych zalet, takich jak umiejętność kierowania pracą innych ludzi, znakomite relacje interpersonalne (jestem powszechnie lubiany i ludzie mają do mnie zaufanie) oraz duża samodzielność w pracy.

Dla ścisłości trzeba dodać, że umowa o pracę Kowalskiego została rozwiązana, ponieważ ten chronicznie spóźniał się do roboty, całymi dniami prowadził przez telefon towarzyskie rozmowy, a wszystkie jego obowiązki musieli wykonywać inni.

Ponieważ jego były szef uznał za stosowne pozostawić list bez odpowiedzi („i tak za parę dni sobie pójdzie w diabły i nie będę musiał dłużej patrzeć na jego głupią gębę"), Kowalski stracił sposobność skorygowania swej samooceny i do dziś jest przekonany, że skoro szef nic nie powiedział, to widać się z nim zgodził.

Tendencja do humorystycznego traktowania tematu szczęścia wydaje się mieć głębszą motywację.

  Bertrand Russell zauważył, że przestawanie z uczonymi przekonało go, iż osiągnięcie szczęścia nie jest możliwe.
Zmienił zdanie dopiero po rozmowie z ogrodnikiem.
Wniosek sam się nasuwał: szczęścia nie da się raczej pogodzić z wyrafinowaniem umysłu czy też w ogóle z wysiłkiem intelektualnym.
Autor tekstu: Krzysztof Szymborski



Po tej lekturze
nieodparcie
nasuwa się wniosek:

Jeśli chcesz być szczęśliwy
to zbytnio
nie główkuj!

Kosmiczna
proweniencja
ludzkiego
genomu

Cele programu naukowego pod nazwą Human Genome Project obejmują  identyfikację blisko 100 000 genów ludzkiego DNA,
określenie sekwencji nukleotydowej ludzkiego materiału genetycznego,
stworzenie banków danych na temat sekwencji nukleotydowej,
opracowanie nowych narzędzi badawczych dla ludzkiego genomu,
rozpoczęcie dyskusji nad etycznymi, społecznymi i prawnymi konsekwencjami dokonywanych odkryć.

Grupa badaczy pracujących nad Projektem Poznania Ludzkiego Genomu (Human Genome Project)  dokonała zaskakującego odkrycia:
97% niekodujących sekwencji w ludzkim kodzie DNA jest niczym innym, jak kodem genetycznym pozaziemskich form życia.
u człowieka to więcej niż 90%!



Prof. Chang: „nasza hipoteza zakłada, że w tworzenie nowego życia i umieszczenie go na różnych planetach została zaangażowana wyższa pozaziemska forma życia.

Ziemia jest tylko jedną z nich.

Być może po zaprogramowaniu, nasi stwórcy hodowali nas tak samo jak my hodujemy bakterie na szalce Petriego.



Nie możemy poznać motywów jakimi się kierowali – czy był to eksperyment naukowy, czy też sposób na przygotowanie kolejnych planet pod kolonizację, czy też jest to na dłuższą skalę zaprojektowany plan rozsiewania życia we wszechświecie”.

Prof. Chang w dalszej kolejności wskazuje, że „jeśli pomyślimy o tym w kategoriach ludzkich to ci ‘pozaziemscy programiści’ najprawdopodobniej pracowali nad ‘jednym wielkim kodem’ składającym się z kilku projektów i te projekty powinny wytworzyć rożne formy życia dla różnych planet. Wypróbowali oni także wiele rozwiązań.
Napisali oni ten ‘wielki kod’ wykonali go, nie podobały im się jego pewne funkcje, więc je zmienili i dodali nowe, powtórnie go wykonali i dodali więcej poprawek próbując ciągle od nowa”.

Zespół badaczy pod kierownictwem prof. Changa konkluduje, że ‘ci pozaziemscy programiści’ być może otrzymali polecenie wycięcia wszystkich idealistycznych planów na przyszłość wtedy, gdy skupiali się na ‘projekcie Ziemia’ aby zdążyć przed nieubłaganie płynącym czasem.
Bardzo możliwe, że w tym pośpiechu ‘pozaziemscy programiści’ znacznie uprościli ten wielki kod i dostarczyli podstawowy kod z zamiarem wykorzystania go na Ziemi.

Prof. Chang jest jednym z wielu badaczy i innych naukowców, którym wydaje się, że odkryli pozaziemskie pochodzenie ludzkości.

Nieprawdą
jest to,



czego  uczyli
Cię
w szkole.

Gdy przeczyta się tytuł tego artykułu ciśnie na usta słowo herezja.

Czyżby Kopernik się mylił i wszechświat oparty nie na geocentryzmie a heliocentryzmie jest błędny?

Kiedyś wydawało się, że Ziemia to płaski dysk spoczywający na kilku krokodylach i ówcześni naukowcy nie dopuszczali teorii, że Ziemia może być sferą.

Słońce nie jest centrum galaktyki a Ziemia nie obraca się wokół Słońca tylko właśnie wokół centralnego punktu galaktyki i nie ma orbity kołowej tylko spiralną.



Nie wiadomo skąd wzięło się to uproszczenie jakoby Układ Słoneczny był bytem wyciągniętym poza galaktykę.
Przecież nikt nie ukrywa tego, że tak nie jest.
Cały nasz system planetarny wraz ze Słońcem porusza się względem środka galaktyki Drogi Mlecznej.
Ruch ten odbywa się ciągle a warunki w przestrzeni międzygwiezdnej są zmienne.
Jesteśmy, zatem w ruchu wewnątrz galaktyki a na dodatek w naszym układzie.

Oznacza to, że Ziemia porusza się po orbicie kołowej, ale tylko względem Słońca, bo już względem środka galaktyki nasza planeta i wszystkie inne poruszają się w linii spirali.

Gdy zdamy sobie z tego sprawę dociera do nas fundamentalna zmiana w spojrzeniu na naszą pozycję w przestrzeni kosmicznej.

Odkrycie, że planety takie jak Ziemia poruszają się po spiralnych orbitach powoduje też dodatkowe pytania o to, dlaczego świat cząstek subatomowych tak bardzo przypomina ruch w skali makro.

Można wręcz powiedzieć, że ruch planet względem gwiazd i ich ruch względem galaktyki jest odzwierciedleniem ruchu elektronów w atomie.

Zadziwiająco wygląda też to, że spirala jest przecież formą istnienia kwasu ezoksyrybonukleinowego zwanego też DNA.
Pytanie, czy to kolejny przypadek, czy natura poprzez  zorganizowanie zjawisk w skali mikro i w skali makro chce nam wskazać jakieś istotne prawidła, co do funkcjonowania wszechświata?

Znamy przecież formy galaktyk spiralnych jest też spiralny kształt ułożenia włosów na naszych głowach.

Wygląda na to, że spirala jest jakąś formą pierwotną, co da się częściowo zweryfikować za pomocą tak zwanej świętej geometrii.

Aż dziw bierze, że ludzkość nie zgłębia tego zagadnienia tylko zadowala się prymitywnym uproszczeniem zakładającym, że Słońce jest centrum czegokolwiek więcej niż tylko swojego układu planetarnego.

ŚWIADOMOŚĆ

czy

BEZMYŚLNOŚĆ



MATERII ?

NADŚWIADOMOŚĆ



Fale mózgowe, inaczej wibracje, które emitujemy, będąc pod wpływem zbawiennego działania nadświadomości, to fale Theta, które tak jak fale Alfa odpowiadają podświadomości, a świadomości fale Beta.



Wymieniając je w kolejności: Alfa, Beta, Theta – zauważamy, że wibracje świadomości znajdują się pośrodku i stanowią centrum dowodzenia, podczas gdy dwie pozostałe części są niezbędnymi pomocnikami, dopełniającymi jedności ludzkiej istoty.



I tak jak dbamy na co dzień o nasze ciało, śpiąc, jedząc, pijąc i ćwicząc; tak jak dbamy o swój umysł, ucząc się nowych rzeczy, podejmując wyzwania i kontrolując  swoje emocje, tak powinniśmy zadbać o trzecią, zapomnianą przez człowieka dwudziestego pierwszego wieku część – nadświadomość.

Przykład działania nadświadomości

Rozwiązujesz jakiś ważny problem, który wydawał się niesamowicie zawiły.
Kombinujesz na wszystkie sposoby, ale nic nie wydaje się dobre.
Poruszasz wiele sektorów w mózgu, rysujesz, mówisz sam do siebie, „oglądasz” problem z każdej strony i nagle bach, rozwiązanie przychodzi znikąd…



I tutaj się nie doceniasz!
Rozwiązanie przychodzi właśnie z Twojej głowy.
Nadświadomość może sięgać do najgłębszych zakamarków Twojego umysłu, Twojej uwagi, doświadczeń, odczuć i przeżyć, aby rozwiązać dany problem.
To takie turbo w mózgu, które uruchamia się w momencie przekroczenia pewnego progu pracy.

Jak to działa?